Bütün xəbərlər
ƏLİQULU QƏMKÜSARIN AZƏRBAYCAN MƏKTƏB VƏ PEDAQOJİ FİKİR TARİXİNİN İN¬KݬŞAF ETMƏSİNDƏ XİDMƏTLƏRİ ÇOXDUR- Anadan olmasının 140 illiyi münasibətilə
Tarix: 04-06-2020 21:42 | Bölmə: Ədəbiyyat

«Xadimi-millət», «O taylı», «Simurğ», «Qəmbərqulu», «Cüvəllağı bəy», «Dağ­­­­­­yu­­nuszadə» və başqa gizli imzalarla tanıdığımız və eləcə də böyük demokrat Cəlil Məmmədqu­lu­za­­də­nin çox yaxın silahdaşı, məslək dostu, Mirzə Cəlilin təbiri ilə desək «Molla Nəsrəddin»­ jurnalının fəal qələm əməkdaşı Əliqulu Qəmküsar Nəcəfovdur (1880-1919). Azərbaycanda ilk milli ədəbi məktəb təsis edən və yeni nəsil ərsəyə çatdıran görkəmli müəllim-pedaqoq Məhəmməd Tağı Sidqinin Məmməd Səid Ordubadi, Hüseyn Cavid, Əziz Şərif, Rza Təhmasib, Əli Səbri Qasımov, Bəhruz Kən­gər­li, Məmməd Əli Sidqi və b. kimi se­vim­­li şagirdlərinin sırasında Əliqulu Qəm­kü­sarın da adı var.
 İlk öncə qeyd edək ki, Əliqulu Qəmküsarın bütün yaradıcılığı Azərbaycan xalqı­nı milli azadlığa, müs­tə­­qilliyə çağırmaqdan ibarət olub. O, həmişə millətini, xal­qı­nı həddindən artıq sevən və mil­lə­tinə həd­­din­dən artıq xidmət edən bir insan ol­maq­­la yanaşı, həm də qorxmaz, döyüş­kən bir mühərrir olmuşdur. Əliqulu Qəmküsarda böyük istedadı görən Mirzə Cəlil 16 yanvar 1913-cü ildə Tiflis qubernatoruna yazdığı ərizədə xa­hiş edir ki, bundan sonra «Molla Nəsrəddin» jurnalının redaktorlu­ğuna Əliqulu Qəm­­­­­­­­kü­­sarın da adını əlavə etməyə icazə versin. Mirzə Cəlilin xahişi qəbul olunur və jurnalın bundan sonrakı nömrələri «Müdir və baş mühərrirlər Cəlil Məmmədquluzadə və Əliqulu Nəcəfov» imzaları ilə çıxmağa başlayır. «Kaspi» qəzeti Əliqulu Qəmküsarın «Molla Nəsrəd­din» jurnalına redaktor kimi imza atdığın­dan bəhs edərək yazırdı: «Bu adam uzun müddət tatar (Azərbaycan - K.C.) qəzetlərində işləmiş və «Molla Nəsrəd­din» jurnalında da əməkdaşlıq etmişdir. Ümid etmək olar ki, Ə.Q.Nəcəfovun re­dak­­tor­luğa gəlməsi həm jurnala, həm də xalqa daha çox xeyir vermiş olar».
«Molla Nəsrəddin» səhnələşdirilmiş əsərləri ilə Bakıda, Təbrizdə, Naxçıvanda və Gəncədə ya­yı­lıb şöh­rət­ləndiyi qədər, həm də Tehranda və İstanbulda, Daşkənddə və Aşqa­bad­da, Kazanda və Oren­burqda, Həştərxanda və Ufada, Moskvada və Pe­ter­burqda, Səmərqənddə və Kəlkütdə də yayılmış, hər yerdə də mü­tə­rəqqi ictimai qüvvələr mühitində bö­yük nüfuz qazanmışdır.
Cəlil Məmmədquluzadənin «Ölülər» tamaşası 1916-cı ildən qastrol səfərinə çıxmışdır. Adları qeyd olunan bu ölkə və şəhərlərdə Əliqulu Qəmküsar Şeyx Nəsrullah rolunu ifa etmişdir. Gəzdiyi və gördüyü bu ölkələrdəki müsəlman xalqlarına ögey münasibət, onların səfalət içində yaşaması Qəmküsarın seyrçi baxışlarından yan keçməmiş, şairə böyük dərd olmuşdur. Bu münasibətlə Qəmküsar yazırdı:
       Gəzdim Bakı, Daşkəndi, Orenburqu, Samarı,
       Gördüm həmi Həştərxanı, həm başqa diyarı.
       Hər yerdə müsəlman qoyub üz nikbətə sarı,
       Bu dərdə çətindir ola dərman, başa gəlməz.

Gözəl bilirik ki, «Molla Nəsrəddin» jurnalının hər bir əməkdaşı təqiblərə, tənqidlərə, təhqirlərə, hücumlara, hədələrə və s. məruz qalmışdır. Ancaq bütün bun­la­ra rəğ­mən mollanəsrəddinçilər yollarından dönməmiş, öz amal və ideyala­rı­na sona qə­dər sadiq qalmışlar. Belə dönələrlə hücumlara məruz qalanlarlardan biri də Əliqulu Qəmküsar olmuşdur. Azərbaycan SSR Xalq artisti mərhum Mustafa Mərdanov «Əlli il Azərbaycan səhnəsində» adlı kitabında İrəvanda Əliqulu Qəmkü­sa­rın başına gələn bir faciəvi hadisəni belə xatırlayır: «Birinci «Dəmirçi Gavə» tamaşasını göstərdik. İkinci tamaşamız «Ölülər» oldu… Onu da deyim ki, tamaşaçılar bir yana qalsın, biz aktyorlar da Mirzə Əliqulunun roluna valeh olmuşduq. «Ölülər» tamaşası böyük müvəffəqiyyətlə keçdi. Mirzə Əliqulunu üç dəfə səhnəyə çağırdılar. Bütün salondakılar onu səmimi alqışladılar.
…Lakin bu sevinc çox davam etmədi… Mehmanxana xidmətçisi tələsik içəri girib məni oyatdı:
«Durun, cənab Mərdanov, yoldaşınızı öldürdülər!»
Mən tələsik geyinib aşağı düşdüm. Mirzə Əliqulunu başı-gözü qan içində meh­manxana qabağında uzatmışdılar. Əhvalat belə olmuşdu: Mirzə Əliqulu adəti üz­rə «Molla Nəsrəd­din» jurnalı üçün material toplamaq məqsədi ilə hacıların, kər­­bə­layıların, seyidlərin, dərvişlərin bol yeri olan İrəvan bazarına gedibmiş. İrə­van mömünləri, «din mücahidləri» dünənki «biabırçı» tamaşadan xəbər tutub, onun əsas iştirakçısı olan Mirzə Əliqulunu gördükdə: «Bu kafir oğludur bizim dini­mizə gülüb, şeyxlərimizi biabır edən, budur babı oğlu, babı!» - deyərək şairi döyüblər. Mirzə Əliqulunu Tiflisə göndərməli olduq».
Bir çox mollanəsrəddinçi tədqiqatçılar oxucu kütləsinə «Molla Nəsrəd­din» jur­nalını sanki islam dininə qarşı radikal mübarizə aparan bir jurnal kimi təqdim edir­­­lər. Düzdür, bunun bir başlıca səbəbi var idi ki, o da keçmiş sovetlər birliyi­nin ate­­izm və ya deizm ruhunda apardığı mürtecə siyasətdən irəli gəlirdi. Bu gün müa­sir dü­şüncəli oxucular çox yaxşı başa düşürlər ki, mollanəs­­rəd­din­çilər müxtə­lif bədii yol­larla sağlam zəkaya uymayan, ağlasığmayan etiqada, qısacası mövhu­mat­çılığa qar­şı mübarizə aparmış, yalnız və yalnız fırıl­daq­çı din nümayən­də­lərini tən­qid et­miş­­lər. Belə ki, fanat mollalar qızların təhsil almasını, musi­qi­ni, xarici dilləri, dün­yə­vi elmləri və s. öyrənməyin «Quran»da haram buyruldu­ğu­nu mi­sal gətirir­di­lər. Bil­di­yimiz kimi, cahil və fanat mol­la­la­r, axundlar, zahidlər, seyidlər baxışların­da qızla­rın oxumasını, təhsil almasını islam dinə qarşı çıx­maq kimi dəyərləndirir­di­lər. Görkəm­li pedaqoq-müəllim Məhəmməd Tağı Sidqi də «Quran»dan sitat gəti­rə­rək qa­ra camaatı inan­dırmağa çalışırdı ki, qızların təhsil almasında heç bir qadağa yox­dur. Sonralar bu qarma-qarışıq mənzərəni Sidqinin müasiri Məşədi Zeynalab­dın belə xatırlayır: «Mirzə Təqi müəl­lim­lə mollaların, müşteyidlərin bərk davası düş­dü…. Onlar istəmirdilər ki, Sidqi müəllim qız­ları oxutsun. Əslinə baxsan, heç bi­zim də könlümüz yox idi. Elə ki, Mirzə Təqi müəl­lim qızların oxumasını «Quran»nın da tələb etdiyini camaata oxuyub göstərdi, da­­ha şəkk olmadı». Göründüyü kimi, belə uzun sürən mübahisə və təbliğatdan son­ra 1896-cı ildə Sidqi «Qız məktəbi» təsis etmiş və cəmi səkkiz qızın təhsil və tərbiyəsi ilə məş­ğul olmuşdur. Sidqi qızlara dünyəvi təhsil verməklə kifayətlənmə­miş, həmçinin bu gün də tərbiyəvi əhəmiyyət­i­ni itirməyən (təxminən bir əsrə ya­xın olmasına bax­ma­ya­raq) gözəl bir dərslik «Töhfei-benat, yainki qızlara hədiy­yə» əsərini ərmağan etmiş­dir. 
 Qeyd etdiyimiz kimi, «Molla Nəsrəd­din» jurnalının əməkdaşları da ağlasığ­ma­yan bu fikirləri tamam alt-üst edir, din xadimlərini dinə, şəriətə sədaqətlə qul­luq etməyə çağırır, onları tərbi­yə­lən­dirməyə çalışırdı. «Molla Nəsrəd­din» jur­na­lı­nın cəfakeş əmək­da­şı olan Qəmkü­sar tərəfin­dən yazılmış şeirlərin birində oxuyuruq:
Musiqi nəğməsinin çöldə eşitcək səsini,
Mollamız evdə oturduqca qulağın tıxayır,
Bilmirəm, bəs nə əcəb tab eləyir məsciddə
Çıxır mərsiyəxan ilə şahnaz oxuyur
və ya «Axund» sərlövhəli şeirində yazırdı:
                           İnsaf elə, bu qədər yalan macəra demə,
                            Peyğəmbərə, imama bu növ iftira demə,
                            Mənbərdə hər cəfəng sözü qıl həya, demə…
                            Ey mənbəri-peyğəmbəri murdar edən axund
                       Ey millətin işıq gözünü tar edən axund
.
Mollanəsrəddinçilərin yazdığı məktublardan, teleqramlardan, göndərdiyi si­fa­riş­lərdən məlum olur ki, «Molla Nəsrəddin» jurnalının maliyyə vəziyyəti çox ağır olmuşdur. Bu imkansızlıqlar «Molla Nəsrəddin» jurnalının gələn say nömrəsinin vaxtında çıxmasını xeyli çətinləşdirirdi. Əliqulu Qəmküsarın qızı Qəmərxanım ata nənəsi Bilqeyis xanımın xatirə­lə­ri­nə əsaslanaraq yazır ki, «atam o zaman jurnalın işlərini sahmana salmaq üçün iki dəfə evimizin xalılarını satmalı olmuşdu».
Belə maraq dolu xatirələrdən biri də Azərbaycan SSR Xalq artisti Seyid Şuşins­kiyə aiddir. O yazır ki, «Ə.Qəmküsar C.Məmmədquluzadənin məsləhətinə görə hər işi vaxtında görməyə çalışırdı. Odur ki, çox gərgin işləyirdi. Rəssamlara şə­kil mövzusu vermək, növbəti nömrənin materiallarını tərtib etmək, şeir və felye­ton­lar yazmaq, mətbəənin işlərinə baş çəkmək, hazır nüsxələri yola salmaq, bütün bu ağır işlərin öhdəsindən gəlmək o qədər də asan deyildi.  Lakin tükənməz həyat eşqi­nə malik olan şair yorğunluqdan heç vaxt şikayətlənməz, daim şən əhvali-ruhiyyədə olar, özünün duzlu söz-söhbətləri ilə müsahiblərinin diqqətini cəlb edərdi. Axşamlar bəzən gərgin iş saatlarından sonra o, qarmon çalar, muğamatın ən çətin və həzin rənglərini məlahətlə ifa edərdi. Təsniflərdən mənə öyrədərdi».
Jurnalın na­şi­­ri, redaktoru, əməkdaşları və rəssamları hökumət tərəfindən tez-tez cərimə edi­lir, həbsə alınır və ya hədələnirdi. «Molla Nəsrəddin» jurnalının 1913-cü il 20-ci nöm­­rə­sində bəhailər dininə toxunan bir şəkil verildiyi üçün Aşqabad və Mərv bə­hailə­ri jurnaldan şikayətlənirlər və Qafqaz canişini idarəsinə məktublar yazır­lar. Bunun üstündə həmin nömrə senzura komitəsi tərəfindən müsadirə edilir. Bun­­dan başqa, 1913-cü ildə «Dəstançı» imzası ilə yazılmış «Gimnazist» şeiri üs­tün­də jurnalın 21-ci nömrəsi yenidən müsadirə edilir. Ancaq jurnal iki gün içində oxucular ara­sın­da elə böyük sürətlə yayılır ki, hətta kitab mağazalarında, şəxsi qəzet və jurnal sa­tan­ların əlində belə qalmamışdır. Tiflis polismeysterinin məlumatına görə həmin nömrədən cəmi 19 nüsxə ələ keçmişdir. Karikaturada təsvir olunur ki, bir oğlan uşağını dizləri üstündə otur­da­raq əylənən bəhai Əbdülbəhanın başı üzərindəki lövhədə «Allah» sözü yazılmışdır. Onun xidmətçisi içəri daxil olmaq istəyən məleykəni Əbdülbəhayə göstərərək deyir: «Cəmali mübarək! Mələkutdan lövh nazil olmuş, ruhulqüds şərəfyab olmaq istə­yir». Əbdülbəha isə deyir: «De getsin sabah gəlsin, bu gün vaxtım yoxdur. İbadətlə məş­ğulam!». Göründüyü kimi, «mömin müsəlman din xadimləri»nin iç üzünü açan, on­ların murdar əxlaqi keyfiyyətlərini ciddi şəkildə ifşa edən Cəlil Məmmədquluza­də və Əliqulu Qəmküsar (Nəcə­fov) jurnalın 20 və 21 nömrələri üstündə mü­qəs­sir edi­lir və məhkəmənin qərarı ilə hərəsi 200 manat cərimə olunurlar. Məh­kə­mə qəra­rın­­da qeyd edilir ki, əgər onlar bu pulu ödəməsələr hər biri iki ay həbs cə­za­sına məhkum ediləcəklər.
Azərbaycan xal­qını, onun mədəniyyətini, ədəbiyyatını, el­mi­­ni yüksəklərə qaldı­ran Əliqulu Qəmküsarın yaratdığı əsərlər mil­li sərvətdir. Mir Cəlal Paşayevin və Firidun Hüseynovun universitet tələbələri üçün müştərək hazırladığı «XX əsr Azər­bay­can ədəbiyyatı» adlı dərslik kitabında qeyd edilir ki, «yerli (Naxçıvan) ləhcənin təsiri Qəmküsarın əsərlərində duyulmaqdadır».
Cəmisi 39 il yaşayıb həyatdan nakam köçən Əliqulu Qəmküsar XX əsrdə Azərbaycan ədəbiyyatının, mədəniyyətinin in­ki­şaf etməsində misilsiz xidmətlər göstərmişdir. 1919-cu ildə axşam evə qayıdarkən «Qızıl ordu»nun agent əsgərinin gül­ləsinə tuş gələn Əliqulu Qəmküsarın ölümü «Molla Nəsrəddin» jurnalının əmək­daş­­larının kədərinə səbəb oldu. Mollanəsrəddinçi Əbdürrəhimbəy Haqverdiyev baş verən bu faciəvi hadi­səyə öz münasibətini belə bildirirdi: «Əliqulu Nəcəfzadəyə dəyən güllə «Molla Nəsrəddin» məcmuəsinin ürəyinə dəydi… Heyf olsun bivəxt əlimizdən gedən rəfi­qi­mizə ki, həmişə qədirşünas dostlarının ürəyində diridir. Bununla onun nəcib ruhunu təmin edirik».
Yekun nəticə olaraq belə qeyd edək:
  • Əliqulu Qəmküsar«Molla Nəsrəddin» jurnalında və di­­gər mətbu or­­qan­­­lar­da sa­­­də adamların, yaşanan mühitin icti­mai yaralarını açmağa, cə­miy­yət­də­ki ey­­­­bə­­­cər­lik­­­lə­ri bütün çıl­paq­lığı ilə təsvir etməyə çalışmışdır.
  • Əliqulu Qəmküsar güney və quzey Azərbaycanda, həm İran­­­da, həm də türk dünyasında baş verən zərərli ictimai-siyasi hadisələrə qarşı sərt reak­­siya ver­­mişdir. Çar Rusiyasının, İran, Türkiyə dö­nə­min­­­­­də Nokalayları, Stolıpinləri, Məmmə­də­li şahları, Zilli-Sul­tan­la­rı, Sul­tan Əb­­dül­­­hə­­­mid­ləri və b. azad­­lıq və insan hü­­quqlarının tap­­da­la­ma­sını, on­lar tərəfin­dən öz­­ba­şı­­­­na­lı­ğın, is­tis­­­­­marın hökm sür­düyünü, xalqın istək və arzuları­nı öz şeir və fel­­­ye­ton­­la­­rın­da mə­­­­ha­rət­lə təsvir etmişdir. Hadisələrin sə­bəb­kar­larının tən­­qid atəşinə tu­tul­ma­ları əx­la­qi, tərbiyəvi mühiti pozanlara qarşı sərt ya­zılar yaz­ma­­sı pedaqoji fi­kir ta­ri­xi üçün mü­hüm əhəmiyyət kəsb edir.
  • Xalqın acınacaqlı vəziyyətini vətəndaşlıq kədəri ilə qə­lə­­mə alan Əliqulu Qəmküsar ictimai quruluşun öz-özünə məh­­­vi­ni gözləməyin səhv olduğunu, bu­nun üçün xal­­­qın, və­tə­nin mənafeyi və tərəqqisi uğrunda mübarizə aparmağı baş­lı­ca amil say­­­­mışdır.
  • Maarifçi Əliqulu Qəmküsar hər şe­yə rəğmən ictimai-si­ya­si hə­ya­tın, peda­qo­­­­­ji-psi­­­xo­lo­­ji, ədə­bi-mədəni həyatın inkişafı üçün ge­niş imkan­lar, in­san­la­rın məi­şə­­­­tin­­də və şü­­­­urunda mü­hüm dö­nüş yaratmış, böyük ideallar uğ­run­­­da mü­ba­rizə apa­r­­­­mış­­dır.
  • Əli­qu­lu Qəmküsarın yaradıcılığı, fəaliyyəti Azərbaycan xalqının mədəniy­yə­­tini yüksəklərə qaldırmaqdan və həmçinin, xalqımızı azad, müstəqil xalq etməkdən iba­rət olub­dur.
KAMAL CAMALOV,
Pedaqogika üzrə fəlsəfə doktoru, dosent,
Azərbaycan Respublikasının Əməkdar müəllimi,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü




Baxış sayı: 2 116


Bölməyə aid digər xəbərlər