14:26 / 23-11-2024
Şeyx Portuqaliyaya gedir
12:58 / 23-11-2024
Azərbaycanda zəlzələ oldu
Bütün xəbərlər
KÖNLÜMÜN KÖNÜL DOSTU!..
Tarix: 12-06-2021 15:00 | Bölmə: Ədəbiyyat

     “Xan Çinar” həsrətinin ilk Şəhidi mərhum dostum Nüsrət Qafarov haqqında düşüncələr...”
     Ulularımız deyərdi ki, “hər şey tələbin qədərincə olmalıdır”. Ona görə də mən çalışacam ki,
Sözə qənaət et çoxda ki, boldur,
Düz xətt hər mənzilə ən kəsə yoldur.
      Deyimini diqqətə alım, çünki haqqında danışmaq istədiyim insan (dost) elə bir şəxsiyyət idi ki, onun barəsində söz açmaq üçün dolanbac dolaylardan keçməyə ehtiyac yoxdur...
    Onu tanıdığım illərin bəlli xatirə müşahidələrini yenidən xatırlayaraq demək istəyirəm ki, hədəflərini böyük  qoyan, hədəfə varmaq üçün iradə deyilən köhlənin yüyənini heç əldən buraxmayan, siyası əxlaqı, insana olan münasibəti ilə seçilirdi
Nüsrət Qafarov...
     Onun haqqında, mənim də ürəyimdə lövbər salan bir xatirənin nəğməsini oxumağın vaxtı keçməyə yaxın ikən yaxaladığıma görə məmnunluq  hissihissedirəm. Ləyaqətli insanlar yaşadığı dövrün yaddaşına çevrildiklərinə görə, özündən çox-çox sonrakı zamanlara gedə biliblər.
     Mənə belə gəlir ki, el yaddaşında elə bir cazibə var ki, ona bağlı olanların onun yaddaşından silməyə yüz illərdə yetmir.
İllərində təcrübəsi göstərir ki, okeanlar yaz yağışını  içinə çəkib saxladığı kimi, xalqın yaddaşında Nüsrət Qafarov kimi, özüylə və əməli ilə elinə və yurduna bağlı övladlarının sevgisini çox dərin qatlarda incilər qədər qoruyub saxlayır.
     Dünyada hər şeyin ölçüsü insandır. Çünki insan özünün dəyərini bilən tək varlıqdır...
Unutmadan, mübaliğəsiz deyə bilərəm ki, Nüsrət Qafarov onu tanıyanların yaddaşında özünə elə bir taxt qurub ki, illərin uçqunları, qasırğaları və hətta “onsuzluq” onu silə bilməz... (onun haqqında keçmişdə danışmaq könlümə əziyyət  verir, ama nə etmək olar ki).
      Nüsrət bəylə tanışlığımızın tarixi hələ sovet imperiyası dönəminin səksəninci illərinə təsadüf edir. Xalam  oğlu Fazil müəllim məni o vaxtlar artıq ədəbi cəmiyyətə də iti qələmi  ilə seçilən bu gülərüz, çevik zəkalı eldaşımızla tanış etmişdi... Amma  onun ədəbiyyata böyük münasibəti bizi çox tez bir-birimizə isinişdirdi...
     Sonradan dostluğa çevirilən və sovet imperiyasının dağılma dönəmlərinin içindən keçən məşəqqətli “dostluq yolumuza” məcburi ayrılıqlar bir dönəm bələdçilik etdi... Şəhərimizin o dönəmlər siyasi tarixində Nüsrət Qafarovun xüsusi yeri vardı...(tək bircə faktı vurğulamaq mənim bu söyləmimin nə qədər doğru olduğunu kanıtlamağa yetər. Yenicə yaranmaqda olan




Yeni Azərbaycan Partiyasının Sumqayıt şöbəsinin yaradılması onun əməyinin, bəhrəsi idi... Çox təəsüflər olsun ki, o dönəmlər partiyaya qoşulub “öz istəklərini” gerçəkləşdirmək istəyən bir qrup “Yobazların”mənəmlik eqosu onu içindən sarsıtmışdı...)
     Ədəbiyyata bağlı adam idi, çoxda kövrək duyğulardan yükünü tutmuşdu... İşğal olmuş ata-baba yurdu Cəbrayıl, ədalətinə tapındığı and-iman, dilək yeri “Hacı QaramanOcağı, uşaqlığının keçdiyi Hovuslu kəndi artıq onun üçün həsrətinin  hədəfinə çevrilmişdi...Mənə “qağa” deyirdi: Deyirdi qağa vətəndə “vətən nisgili” çəkməkdən böyük dərd yoxdur!.. “Xan çinarım” şeirində yazırdı:
         Ayrılığın bizi üzdü,
         Ürəyimiz “daşdı” dözdü,
         Bu nə ocaq, bu nə közdü?
         Alış özün yan Çinarım,
         Mən Sizə qurban Çinarım...
      Möhtəşəm duyğusunu qələmə yükləyəndə gözəl şeirlərinə aludə olmamaq olmurdu...Amma az yazırdı...Səbəbini soruşanda deyirdi ki, pianonun dillərini xatırladan siyah-bəyaz duyğularıma hər kəsi ortaq etmək istəmirəm.
Yerişində, baxışında və hətta dostluqda münasibətdə çox müdrik idi... O, gənc yaşında, “müdriklik çağını”  yaşamaqdan zövq alırdı...
     Nüsrət Qafarov1982-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin “juralistikafakultəsini bitirmişdi... Respublika ziyalıları arasında xüsusi hörmətə malikdi...Sağlığında çap olunan kitabları iki əlin barmaqlarının sayı qədər olsa da.,xeyli yazıları yarımçıq qaldı, elə ömrü kimi!..
     Amma qayıtmağa o qədər böyük ümüdü var idi ki, tez-tez mənə deyirdi qardaş yaxında dönürük.
     
 
   Heç içində heykəlləşən Hovuslu ümüdünü öldürmədi... Mənim təəsüfümün “Xan Çinarım” şeirimin axırıncı bəndi ilə önünü kəsirdi:
Yavaş-yavaş özünə xas səsiylə, gülümsəyəndə qızıl dişlərinin işığına boyanan bu bəndi söyləyərdi:
         Axır bir gün gələcəyəm,
         Sizi azad edəcəyəm,
         Sizlə deyib-güləcəyəm,
         Ölsəm sizlə öləcəyəm,
         Bax buna inan Çinarım,
         Mən sizə qurban Çinarım.
      Ümumiyyətlə, hər hadisəyə öz xüsusi münasibəti çevrəsində baş verənlərə ilahi təbinin gözüylə baxırdı...
...Şeir yazmaq hər bilim adamının payına düşmür. Amma Nüsrət Qafarovun qələmində bir həsrət birəyilməzlikdən ömrünü alan özü kimi, kimsəyə bənzəməyən şeir parçaları onun Vətən ibadətinin özləmiydi...Bir məqamı özəllikdə vurğulamaq istəyirəm ki, Ümumilli lider Heydər Əliyevə aşırı heyran idi...Onu demək yerinə düşər ki, Nüsrət Qafarov onu tanıyanların məhəbbətini canfəşanlıqla  deyil, cəfakeşliklə qazanmışdı...Onun fikirlərinin, əməllərinin aliliyi odur ki, o bu dünyadakı ömrünü özündən sonra yaşam qazanmış ömrü üçün xərcləməkdən qorxmamışdı...
     Nüsrət bəy Cəbrayıl və bütövlükdə Vətənimiz üçün qənimət adamdı, çünki öz dövrünün yetişdirdiyi, gənclər arasında seçilən sima idi.
Onun dostlarının və çevrəsinin qəlbində taxt qurmasının ən önəmli səbəbi, onun səmimiyyəti adamlara münasibətdə sadəliyi və dürüstlüyü idi. Günümüzdə barmaqla sayılacaq qədər belə insanlar var ya yox!...
     Nüsrət haqqında o qədər xatirələrim var ki, yazsam bir kitabdan da fazla olar, amma onunla bağlı xatirə yazmağın çox erkən olduğunu düşünürəm, çünki o, mənim üçün ölməyib...Bəlkə də bir azdan zəng vurub deyəcək ki, qağa gəl “Sputnik” dükanının yanında gözləyirəm...(O, dünyasını dəyişəndə mən məcburi köçkünlük dönəmi yaşadığıma görə onun ölümünə inana bilmirəm)...
Bir vaxtlar yazırdı ki,
         Mən bülbüləm, sən gülümsən,
         Mən səninəm, sən məniməsən,
         Doğma elim, vətənimsən,
         Anam, bacım, can Çinarım,
         Mən sizə qurban Çinarım.
(Ama indi o, can Çinarı görməyə getməyə gözləyirəm, gəlmir, gedib oturub haqq dünyasında mən də bu nahaqqın atəşində gözləməkdən gözlərimin kökü saralıb...)
Cavanlıqda bir şeir yazmışdım sonuncu bəndi beləydi ki;
         Gün əyildi-qıyıldımı?
         Günəş qına:-qımıldımı?
         Söz köhlənim yoruldumu?
         İçim ağlar, çölüm ağlar!..
    Niyə bu “şeiri” xatırladım (əgər şeir demək olarsa) rəhmətlik burda işlənən “qımıldımı” kəlməsinə o qədər gülürdü ki, göz yaşları üzündə Kür-Araz olurdu...
     Mən əgər unutmamışamsa, yazmışdım ki, Nüsrət bəy çox kövrək adam idi, o kövrəkliyi lap çox sonralar tanıdığım vədost olduğum doğma qardaşı Ədalət əfəndidə gördüm. Nüsrətin yarımçıq yolunu davam etdirir baxmayaraq ki, hüquqşünasdır, amma könlünü şeirə qapdırıb...Bu yaxınlarda da “Oyanan Ruhlar...” şeirlər kitabı işıq üzü görüb...
Sevincini buruk yaşamağının səbəbini də belə bəyan edir ki, kaş ki, qardaşım Nüsrət Cəbrayılın işğaldan azad olmasını görəydi...Kaş ki, Ədalət, amma nə edə bilərik...Qismət...Taleh...
     Mən, Nüsrət Qafarovla bağlı çox məqamaları demirəm ki, çoxlarının canı yanmasın, amma fəqət zaman ən böyük hakimdir...Bu məqamda nədənsə el-oba tərəfindən sevilən insanlar haqqında deyilən “yaxşı adam” kəlməsi dilimdə çiçək açdı...
Ulu Məmməd Araz yazırdı ki:-
Gələnlər, Gedənlər sığmayır saya,
Dünya bu minvalla dolur, boşalır.
Nə qədər yaxşılar gəlir dünyaya,
Yenə yaxşıların yeri boş qalır...
       Nüsrət Qafarov yaxşı adam olduğu üçün hər zaman boş yeri görsənir...
Sadəcə onu demək istəyirəm ki, mərhəmət mələyi ömrü boyu könlündə oyaq olan adamlar, ölümündən sonra da unudulmur...
     Tasavufi  bilginlər: deyir ki, bütün könüllərin içində “öz” olan iman olduğu üçün könüllər əkiz, sirdaş və dost olur...Mən də deyirəm ki, ey könlümün, könül dostu. Sizin haqq dünyanızda görüşənə qədər. Allahın rəhməti üzərinizdə olsun...
Xoşcaqal qədim dostum Nüsrət İzzət oğlu. Görüşənə qədər...Az qaldı...Çalışacam gözləməkdən bezmiyəsən...
(ardı var)

Xaqani Abbasəli Öztürk,
Şair-Tənqidçi
        



        



Baxış sayı: 1 166


Bölməyə aid digər xəbərlər