22:26 / 24-11-2024
Bu da xatirə - Fotosu
Bütün xəbərlər
Nursunun yazıçı oğlu-Doğma ocağa bağlı insan
Tarix: 06-12-2017 20:40 | Bölmə: Ədəbiyyat
Əbülfəz(İbrahimov) İnfiloğlu 1938-ci il mart ayının 15-də Şahbuz rayonunun Nursu kəndində anadan olub.
1961-ci ildə APİ-nin tarix-filologiya fakültəsini bitirib. Tələbə vaxtı müxtəlif qəzetlərdə, radio və televiziyada bədii yazılarla çıxış edib.
İlk hekayəsi -“Yarımçıq ərizə” “Ulduz” jurnalında çap olunub. “Azərbaycan” jurnalında “Üzük” adlı yazısı dərc edilib. Naxçıvan yazarları ilə birlikdə “Arazın işıqları”, “Zor bulağın zümzüməsi” toplusunda və başqa toplularda təmsil olunub.
  1984-cü ildə “Yazıçı” Nəşriyyatında “İldırım bulağı” hekayələr kitabı işıq üzü görüb.
1984-cü ildə “Ulduz” jurnalında “Qəribə taleli qız” povesti çap olunub.
“Ədəbiyyat və incəsənət”, “Azərbaycan gəncləri”, “Şərq qapısı”, “Qabaqcıl”, “Oğuz səsi” qəzetində bədii yazıları vaxtaşırı çap olunub.

Ömrünün sonunadək Firudin Hüseynov adına Nursu kənd orta məktəbində dil-ədəbiyyat müəllimi işləyib.
Saysız-hesabsəz şagirdlərə dərs deyib. Onların savadlı, bilikli, vətənpərvər olmasında əlindən gələni edib.
Əbülfəz əmi sadə, səmimi, saf insan, gözəl ziyalı, qonaqpərvər idi. Həmişə gözü-könlü tox olub. Heç vaxt şan-şöhrət üçün çalışmayıb. Azərbaycanın dahi şairi Məmməd Arazın kiçik qardaşı olan bu insan ömrünün sonunadək doğma ocaqda yaşayıb.

Səkkiz övlad atasıdır.
Allah sənə rəhmət eləsin Əbülfəz əmi.Qəbrin nurla dolsun. Səni tanıyanların qəlbində əbədi olaraq yaşayacaqsan.
Onun “Didərgin” adlı hekayəsini oxuculara təqdim edirik.
Namiq Məmmədli
Didərgin(Hekayə)-Əbülfəz İnfiloğlu
Bu bircə kəlmə sözü eşidəndə beynimdən qopan ağrı bütün bədənimi bürüdü. Damarlarımda qan dondu sanki, beynimin uğultusu ürəyimə keçdi, dodaqlarıma yaxınlaşdırdığım papirosu yandıra bilmədim. Həmişə papiros çəkəndə hirslənən qızım kibriti alışdırıb papirosumu yandırırdı. Acgözlüklə tüstünü ciyərimə çəkdim. Sordum birnəfəsə papirosu, kötüyü külqabına atdım. Qutuya əl atanda qızım biləyimdən yapışdı.
-Dədə, sən anamın ruhu çəkmə,-dedi,-axı sənə ziyandır. İstəyirsən naxoşluğun təzədən başlasın?
-Yaxşı, qızım, sənin xatirinə atdım birdəfəlik bu gündən papirosu, onsuz da ürəyimdə tab qalmayıbdır. –Təzəcə açdığım qutunu əzib külqabına qoydum. –Dözmək çətindi, qızım, indicə eşitdiyim o kəlmə məni odlandırdı. Bilmirəm hardan tapdılar bu sözü, kim kəşf elədi onu? Doğma vətəndə didərgin olmaq dağlar qədər ağırdır. Müharibənin odunu-alovunu görmüşəm, əsir düşərgəsində olmuşam, düz beş il Sibir çöllərində qalmışam. Onların heç biri məni o kəlmə qədər yandırmayıb. Tərs kimi televizorda çıxış eləyən jurnalist də tez-tez o kəlməni işlədir. Elə hiss edirəm ki, zalım oğlu mənim əsəbilərimlə oynayır. Amma yaman dərdli-dərdli danışırdı. “Didərgin” kəlməsini işlətmək ona da ağır gəlirdi. Neyləsin yazıq?Dünyanın bu düz vaxtında çətindir o kəlməni işlətmək, çətindən çətin.
 Papiros qutusunu əzib tökdüyüm külqabını qızım götürüb çölə çıxdı. Elə bil ürəyimi qoparıb özü ilə apardı. Kaş beynimə dolan, bədənimi lərzəyə salan, o bircə kəlməni də aparıb küllə qarışıq zibil qabına tökərdi. Birdəfəlik unudaydım bəlkə o kəlməni. Yaman təsir etmişdi bu söz mənə. Seçmə oğullarımız sürülmüşdü Azərbaycandan. Torpağımız qarış-qarış yağılara verilmişdi. Böyük bir ərazidə yaşayan soydaşlarımız dəfələrlə çıxarılmışdılar öz yurd-yuvalarından. Ancaq biz bunları tez unutmuşduq, həmişə aldanmışdıq onların yağlı dillərinə, unutmuşduq kin-küdurəti. Bizim başbilənlərimiz nə qədər maymaqlıq eləyirlər. Ermənistan o yana qalsın, öz doğmaca Azərbaycanımızda didərgin olmuşuq. Hələ utanmırlar xalqı səbirə, təmkinə çağırırlar. Yenə yastıqlayırlar camaatı. Mərkəzə üz tuturlar. Ancaq bilmirlər ki, elə başçı mərkəzdə oturub. Əvvəllərdə olduğu kimi yenə ələyib tökəcəklər “türkləri” çöllərə.
Amma bir şeydən yaman qorxurdum.İndicə onuncuda oxuyan nəvəm özünü yetirəcək, məni sorğu-suala tutacaq, televizorda təzə nə xəbər verildiyini soruşacaq.Necə cavab verəcəyəm ona?Axı əməllicə vərdiş yaranmışdı onda, səhər-səhər verilən məlumatları nəvəmə çatdırmalı idim. Özü də dəqiq, düzgün. Yox, yaxşısı budur durum girim yerimə, özümü xəstəliyə vurum.O kəlməni öz dilimlə izah etmək, açıb danışmaq elə yurdundan-yuvasından didərgin salınmış adamların həyatı qədər ağırdır. Mən belə hesab edirəm. Siz necə başa düşürsünüz düşün.  
Bir də istəmirdim ki, nəvəm mənə desin: “Niyə indiyə qədər bizi  aldatmısınız, baba?Hanı sizin dostluğunuz?Hanı sizin qüdrətli dövlətiniz?Belə qüdrətliölkədə didərgin olarmı, baba?..”
Nursu, 18 oktyabr, 1990



Baxış sayı: 2 325


Bölməyə aid digər xəbərlər