22:50 / 18-05-2024
Qızı boğmağa cəhd edib
Bütün xəbərlər
Ermənilər Azərbaycan həqiqətlərini qəbul etmirdilər -Qəhrəmanlar ölməzdir
Tarix: 04-01-2018 02:31 | Bölmə: Gündəm
Biz vətənimizin azadlığı uğrunda vuruşan və canlarını fəda edən qəhrəmanlarımızla fəxr edirik. Belə qəhrəmanlar ölməzdir. Onlar əbədi olaraq xalqımızın qəlbində yaşayırlar. Silaha sarılıb vətənimizi müdafiə edən və ermənilər tərəfindən vəhşicəsinə qətlə yetirilən qəhrəmanlardan biri də Ələsgər Novruzovdur.  
Bu günlərdə Pirşağı qəsəbəsindəki qaçqınların və məcburi köçkünlərin yaşadığı düşərgədə Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Ələsgər Novruzovun ailəsində oldum. Milli Qəhrəmanın həyat yoldaşı Şəkibə Mustafayeva söhbət zamanı bildirdi ki, ermənilər Azərbaycan həqiqətlərini qəbul etmirdilər, Qarabağın onların olduğunu bildirirdilər: “Dörd il idi ki, Xocalıda ermənilər başımıza qrad yağdırırdı. Mən orda 1 saylı kitabxananın müdiri işləyirdim. Bir dəfə kitabxananın qapısını açıb oturmuşdum. Qəzet, jurnallarla məşğul idim. Bizim erməni müdir - Vartes Qriqoryan gəldi. Dedi ki, səndə qəzet var. Orda Ziya Bünyadovun Fəridə Məmmədova ilə birgə məqaləsi çıxmışdı. Həmin məqalədə Qarabağ həqiqətlərindən söhbət gedirdi. Qarabağ Azərbaycanın tərkib hissəsi olduğu halda ermənilər bunu qəbul eləmək istəmirdilər. Ermənilərin bu haqq-hesabları elə qəzetdə çıxan məqalədən qaynaqlandı. Onlar dedilər ki, Qarabağ bizimdi. Əbədi-əzəli torpağımız olub, siz sonradan gəlib Qarabağa yığılmısınız, oranın sakini olmusunuz. Nənəm danışırdı ki, ermənilər Xocalını beş dəfə yandırıblar. Biz ermənilərin yandırmış olduğu o divarları gedib görürdük. Uçuq, yanmış binalardan görürdüm ki, nənəm düz deyir”.
“Dörd il qradın altında qalıb heç yerə çıxmamışıq” deyən Şəkibə xanım söhbətinə davam edir. “Öz yerimizi-yurdumuzu, isti evimizi-eşiyimizi hər şeydən üstün tutmuşuq. Həm də fikirləşmişik ki, torpaq bizimdir, nəyə görə evimizdən çıxmalıyıq. Həmin gün axşam on birə işləmiş dörd tərəfdən fişəng atıldı. Yoldaşım axşam saat 11-də gəldi dedi ki, Noraguh tərəfdən tanklar kəndə girib. Avtomat silahını və patronları götürdü, posta gedirdi. Bir dənə də qumbara mənə verdi. Həmin vaxt mənə dedi ki, gördün bacarmırsan, ermənilər içəri doldular, əsir düşməməkdən ötrü atarsan, siz də ölün, ermənilər də. Mən onun arxasınca çağırdım ki, bizim axır yerimiz hara olacaq. Dedi ki, keçin meşəyə mən də gələcəyəm. Biz qorxurduq. Gecənin şirin vaxtı qrad atırdılar. Ölənlər, yaralananlar da olurdu. Biz evin zirzəmisində gizləndik. Atəş güclənəndən sonra bütün yaşlılar, uşaqlar, əlillər hamısı gəlib bizim alt evə yığıldılar. Bilmirdim ki, o nə silahlardır. Hara nəsə düşürdü çırpılırdım divara”.
Meşədə ermənilərin vəhşiliyi
Həmsöhbətimiz deyir ki, gecə saat 3-ə qədər gözləsə də, yoldaşı qayıtmayıb: “Saat 3-də Murad Məhərrəmov və bir cavan polis işçisi gəldilər bizim yığıldığımız yerə. Dedilər ki, artıq ermənilər yaxınlaşır, çıxın. Orda 100 nəfər olardı. İlis çayını keçib bir yarımçıq binanın altına gəldik. Bir saat da orda qaldıq”.
Soyuq fevral ayı... Qar yağır, şaxta qılınc kimi kəsir... “Qaynımın oğlu Nazim 9-cu sinifdə oxuyurdu, onun əlindən tutmuşdum. Bir də atam yanımda idi. Gəldik Qarqar çayının qırağına. Uşağa nə qədər elədim ayağını soyun, soyunmadı. Hazırda ayağından əziyyət çəkir. Çünki şaxta vurub. Atamla mən ayağımızı çıxarıb çaya girdik. Mənim mədəmin üstünə çıxırdı su. Bütün paltarlarımız suyun içində idi. Ayağıma corab, bir də qaloş geymişdim. Meşənin yarısında gördüm ki, arxadan məni kimsə vurur. Ağlıma gətirmirdim ki, bu, əynimdəki paltarlardır, donub məni vurur. Orda bir kolluq var idi. O kolluqdan baxdıq ki, tankların lülələri işıqlarını salıblar, hərləyiblər camaata sarı. Bütün postlarda ayıq-sayıq dayanıblar ki, bunlar gəlib burdan keçəcəklər, onları qıracağıq. Biz meşəyə girdik, bizdən əvvəl keçənlərin paltarları, adyalları, ayaqqabıları qarın üstündə qalmışdı. Postların üstünə düşməyənlər keçib getmişdilər. Düşənlərin hamısını isə avtomatdan keçirmişdilər. Bizim dəstədə olan 100 nəfərdən 10-u sağ gəlib çıxdı. Atamla mən çətinliklə, zülmlə də olsa gəldik. Meşədə ermənilərin vəhşiliyini gördüm. Qonşumun üç uşağı var idi, yoldaşını vurub öldürdülər. 613 nəfərin çox hissəsi meşədə öldü. İki uşaq qaçıb yarpaqları tökülmüş kolun içinə girəndə birinə güllə dəydi. Güllə dəyən uşağı anası çiyninə aldı Şelliyə qədər gətirdi. Uşaq anasına deyirdi ki, mənim ayağımdakı ayaqqabılar təzədir. Çıxar onu qardaşıma ver. Sən gedib orda hardan alacaqsan ayaqqabını? Uşaq yarı yolda öldü. Mən meyitlərin altında gizlənirdim ki, güllə mənə dəyməsin... Beləcə, gəlib çatdıq Ağdamın Şelli kəndinə”.
Ermənilər əsirin qızıl dişlərini çəngəllə sökdülər
Şəkibə xanım ermənilərin həyat yoldaşına verdikləri işgəncə barədə danışır: “Ağdamda qərargaha gəlmişdim. Vaxtilə yoldaşımla bir yerdə işləmiş Nurməmməd müəllim gəlib dedi ki, sənin yoldaşın ayağından yaralanıb. Onu Xankəndinə əsir apardılar. Bir ay o qərargaha gedib-gəldim. Heç bir məlumat yox idi. Amma onunla bir otaqda qalan əsirlərdən biri - Ramiz kişi sonradar deyirdi ki, Ələsgər son gülləsinədək döyüşdü, 10 ermənini öldürdü. Amma qüvvələrin qeyri-bərabərliyi öz işini gördü. Ona güllə dəydi, ayağından yaralandı”.
Dediyinə görə, həyat yoldaşının meyitini alanda onun qızıl dişlərinin söküldüyünü görüb. “Dörd qızıl dişi var idi, onları sökmüşdülər. Qollarını qırmışdılar. Dəyən zərbələrdən sifəti qaysaq bağlamışdı. Əlində avtomat olduğuna görə ona çox zülm vermişdilər” deyən Ş.Mustafayevanın bildirdiyinə görə, 1997-ci ildə Heydər Əliyev həyat yoldaşına “Milli Qəhrəman” adını verib.
Namiq MƏMMƏDLİ







































Baxış sayı: 1 057


Bölməyə aid digər xəbərlər